Tijdens mijn research voor de top 10 beste one-take-dans-choreografieën in videoclips kwam ik onderstaande clip van de Zwitserse rapper Gimma tegen. Een man die eruit ziet als een boeren Dirt Nasty met een serieus geval van J.Colitis aan beide schouders. En klinkt als het Rheto-Romaanse antwoord op Fler. Je begrijpt, ik was meteen verkocht.
What’s not to like? Alleen al de titel ‘Superschwiizer’. Wat een term. Je zou kunnen beargumenteren dat als zelfs de immer neutralen nu nationalisten gaan voortbrengen, het echt de verkeerde kant op gaat met Europa. Maar gezien de joligheid van de clip zal het allemaal wel meevallen. Bovendien, hoeveel kwaad kan er zitten in een woord waarin twee i’s naast elkaar staan?
Geïnteresseerd als ik ben in de man achter de rapper heb ik me gelijk in het levensverhaal van Gian-Marco Schmid verdiept. Een paar steekwoorden uit zijn jeugd: psychiatrische inrichting, drugsverslaving, Franciscaner klooster. Dan ben je straat hoor. En dan heb ik het nog niet eens gehad over zijn gevecht met een hersentumor. In dat perspectief valt de bikkelheid van 50 Cent met zijn schotwondjes wel mee.
Maar daarna begint het succes pas echt. Zo verzorgde Gimma de hymne voor het Zwitserse voetbalelftal op het WK 2006, toepasselijk ‘Hymna’ getiteld. En hoewel er in heel Zwitserland geen vlak stuk gras om op te trainen te vinden is, hebben ze daar toch de laatste zestien weten te halen. Toeval? Ik denk het niet.
En dan ‘Superschwiizer’ dus. De video is een zodanig grote aaneenschakeling van hoogtepunten, een opsomming maken zou monnikenwerk zijn. Maar laat het Zwitserse-vlag-gangsign, de hooivorkdansende bergbabes en de Fendt-bling van Gimma’s homeboy op de achtergrond vooral niet langs je heen gaan. Instant KLAMP-classic.
Twee jaar geleden ging ik voor het eerst alleen op vakantie, een week naar Berlijn. Niet helemaal alleen, want er zaten wat vrienden gelijktijdig in de stad. ’s Avonds gingen we gezellig uit in stampvolle technoclubs en socialistische wijnbarretjes in Prenzlauer Berg. Maar de volgende dag werd ik Remi wakker in mijn eigen hotelkamertje in Kreuzberg.
Op zo’n uitbrakkende morgen keek ik vaak naar de Duitse MTV, ondertussen langzaam energie opladend voor een stadswandeling of museumbezoek. Zoals ik thuis ook wel eens uitbrakkend naar de Nederlandse MTV kijk, energie opladend om te gaan douchen. Het was zo’n morgen op mijn hotelkamertje, met de Duitse MTV op, toen ik voor het eerst in aanraking kwam met de Duitse rapper Fler.
De bewuste videoclip van ‘Deutscha Bad Boy’ houdt het midden tussen een goede imitatie van 50 Cent en een afgeproduceerd nummer van Speak the Hungarian Rapper. Hij komt voorrijden in een supershiny sportwagen in een neon-landschap, maar de Engelse leenwoorden kan hij beter achterwege laten.
Ik werd meteen gegrepen door de klampende beats. Uit het basis-Duits van Fler kan ik zowaar een paar zinnetjes verstaan. “Deutscher rap is gerettet.” Of: “Ein Deutscha badboy, d-d-d-d-d-d-Deutsch”. Een shout-out naar Schöneberg en Tempelhof, beiden op het programma tijdens de vakantie, maakt het nummer helemaal theme-waardig.
Nauwelijks geland op Schiphol download ik meteen een mp3’tje. Nog steeds vet, ook zonder vakantiegevoel. Broer Maarten was het roerend eens. Een dik jaar ging voorbij, waarin ‘Deutscha Bad Boy’ regelmatig door het huis werd geklampt. Totdat Seb onze nieuwe huisgenoot werd.
In mijn herinnering was het onze tweede vraag tijdens de hospiteeravond, meteen na “Mogen we je ook Basti noemen?”. “Hou je van Fler?” Misschien kwam het iets later ter sprake, maar wanneer ook, Seb reageerde redelijk geshockt. “Die nazi?” Stephen Glass was minder shattered dan onze illusie.
Maar het blijkt te kloppen. Fler kan gerust in het meest rechtse, meest nationalistische segment van het politieke spectrum geplaatst worden. Was mijn Duits iets beter geweest had ik misschien verstaan dan hij het over zijn ‘blaue Augen, weiße Haut’ had. Of over de adelaar op zijn motorkap. Had ik iets beter op de clip gelet, dan had ik misschien gezien dat hij wel erg skinhead-esque uiterlijk heeft. Ook een beetje Turks, maar dat terzijde.
Het bracht me in een grote identiteitscrisis. Ik heb mezelf nooit als racist gezien, au contraire. Ik heb een hekel aan mensen die een hele bevolkingsgroep over één kam scheren. “De liefde is zo kort, en het vergeten zo lang,” schreef Pablo Neruda misschien wel de mooiste woorden ooit. Maar het omgekeerde is ook waar. Haat ontstaat à la minute, maar iets willen leren kennen en accepteren duurt even. Ik haat haat.
Nationalisme begrijp ik ook niet. Het succes van iemand die woont in dezelfde omgeving als ik is nog niet het mijne. Antonie van Leeuwenhoek in de optica, Dennis Bergkamp in balbeheersing, Piet Hein in zeeslagje, allemaal bazen. Maar hoe maakt mij dat beter dan iemand die hun nationaliteit niet deelt? Kan ik zelf een fatsoenlijke polder aanleggen? Menig strandbezoek wijst uit: nee.
Maar als ik de culturele uitspattingen van neonazi’s waardeer, waar sta ik dan? Wat zegt dat over mij? Ik dacht dat ik van lieve Amerikaanse indiebandjes hield. Van die gasten die als ze hier komen zich verbazen over ons leuke vrije landje, met fietspaden en verliefde jongetjes die openlijk hand in hand lopen in het Vondelpark.
Inmiddels kan ik mijn liefde voor die Duitse badboy aan mezelf verkopen. Nazi-hiphop is namelijk een gigantische contradictio in terminis. Jezelf en mensen die er zoals jij uitzien superieur noemen, maar toch moeten toegeven dat zwarte muziek beter is. Nazi-hiphop is de medailles van Jesse Owens in Leni Riefenstahls ‘Olympia’. En dit is een goed nummer.
De magie van humor is lastig onder woorden te brengen. Maar iets belachelijk maken door het zelf verschrikkelijk goed te doen is een trucje dat ik wel kan waarderen. Zeker bij ‘Fake Patois’ van Das Racist, over het gebruik van een Jamaicaanse tongval in de popmuziek.
Onze eigen ‘likkle’ Ziggi mag zich gerust aangesproken voelen. Hoe een jongen uit Rotterdam zonder enige connectie met Jamaica zo zijn best kan doen om als Bob Marley te klinken heb ik nooit begrepen. Then again, hoe een jongen uit Utrecht zonder enige messteken in zijn torso zo zijn best kan doen om als Elliott Smith te klinken is volstrekt verklaarbaar.
Nu heb ik een grafhekel aan 99 procent van alle muziek die ook maar klinkt alsof het ooit op Jamaica gedraaid is. Een van de weinige uitzonderingen is uiteraard jeugdzonde Chaka Demus & Pliers, die nog even ge-namedropt worden in bijgevoegde video. Zoals in die andere hit ‘Rainbow in the Dark‘ aan zowel Neutral Milk Hotel als Harold & Kumar gerefereerd wordt. Of het noemen van Søren Kierkegaard en Paul Gauguin in ‘Nutmeg’. Als je me een beetje kent begrijp je dat ik mezelf inmiddels fan noem. Maar ik dwaal af.
Raggae en alles wat daarmee te maken heeft is bagger. Ik heb ooit geprobeerd om een best-of van het genre te compileren, maar ik kwam niet verder dan drie tracks. Nu heb ik er alvast vier, want dit nummer is zowel ‘irie’ als ‘jammin’. Wat? Als Ziggi het mag, mag ik het ook, Jah bless.
Geen idee waar de video op slaat trouwens. Maar die krijgt ook mijn zegen.
Check vooral ook deze ietwat gedateerde doch zeer vermakelijke cartoon-off. Al is het maar om de uitvinding van het begrip cartoon-off zelf. Mijn mening: Das Racist wint zowel op punten als op knock-out.
Faberyayo, altijd een garantie voor klampende hits. Deze staat hier praktisch al de hele dag op repeat. En dan kun je hem ook nog eens voor gratis downloaden. Krijg je gelijk de rest van de Het Grote Gedoe Mixtape erbij. Aanrader. Maar dat is logisch, anders had ik hem niet gepost.
Ik weet dat het merendeel van mijn lezers een voorkeur heeft voor vage indiebandjes en in zelfmedelijden zwelgende singer-songwriters. Zo ook ik. Maar soms is het gewoon even tijd om je swagg on te krijgen op een strakke KLAMP-track met een low class uitstraling. Bij deze dus mijn hit van de week, Swagg On van Nino en Priester.
Die laatste speelt trouwens onder de naam Mitchell Burgzorg de laatste weken regelmatig als rechtback bij NEC. Misschien dat mede daarom Ajacieden Gregory van der Wiel, Vernon Anita en Javier Martina een kleine cameo mogen maken in deze clip.
Het enige kleine minpuntje aan het nummer komt in het laatste couplet. Alsof de Lil Wayne invloed nog niet duidelijk genoeg is gooien ze er ook nog even een sampletje van ‘A Milli’ doorheen. Misplaatst en onnodig.
Casper heeft afgetrapt met de eerste recensie van Het Subjectieve Archief. Betreffende, of beter gezegd juist niet, La Roux. Knallende video hieronder, binnenkort meer subjectiviteit hier.
De muziek staat stil. In de vorige eeuw kwamen nieuwe genres op in alle uithoeken van de samenleving. Jazz ontstond in de ranzigste bordelen van New Orleans, de gayscene van New York bracht de garage voort en in Volendam bedachten ze de palingsound. Maar in de 21e eeuw niets van dit alles. Inmiddels zijn we bijna een decennium verder en nog steeds is er geen goed afgebakend genre ontstaan.
Tot vandaag. Geen spannende smeltkroezen in bordelen of gaybars dit keer, geheel volgens contemporair gebruik ontstaat het eerste échte genre sinds de grunge op het internet. Op dit blog, wel te verstaan.
Laat ik voorop stellen dat ik in de creatieve zin weinig tot niets met deze nieuwe stroming te maken heb. Ik ben echter wel verantwoordelijk voor het signaleren, afbakenen en dus ontdekken van KLAMP (spreek uit: klamp), want daar gaat het in dit geval om. De naam is in full caps, om geen afbreuk te doen aan de immense energie die dit genre zo karakteriseert.
Simpel gezegd is KLAMP het resultaat van een soort omgekeerde oerknal waarbij dance, hiphop en rock in één massieve entiteit zijn samengeperst. De belangrijkste kenmerken zijn vette beats met doorgaans zware bassen, een pakkende melodie en een respectabel aantal beats per minuut. En bliepjes. Er is één belangrijke voorwaarde om onder deze noemer geschaard te mogen worden: het moet knallen.
Als je gaat haarkloven dan kun je KLAMP opdelen in subgenres als KLAMPhop, KLAMPpop, KLAMProck en electroKLAMP. Maar waarom zou je dat willen doen bij een genre dat bij uitstek gaat om het gevoel? Of het nu gaat over KLAMP-pioniers Dr. Dre en Daft Punk of huidige vaandeldragers als Dirt Nasty en ‘Queen of KLAMP’ Lady Gaga, allemaal raken ze je waar het ertoe doet. Hoofd, hart en heupen.
Er gaan vele geruchten over de etymologische oorsprong van KLAMP. Zo zou het te maken hebben met een radio-DJ uit de game GTA San Andreas. Een andere theorie gaat uit van een inside joke met betrekking tot autorijden met luide muziek. Iemand suggereerde zelfs dat het te maken heeft met het werkwoord ‘vastklampen’, maar dat slaat helemaal nergens op.
Eigenlijk slaat deze hele tekst helemaal nergens op. Soms is een gevoel niet adequaat in woorden uit te leggen. Soms moet je het laten horen door middel van een DJ Indiecredible mixtape. Begin dit jaar begon ik aan dit ambitieuze project. Na maanden van shortlists maken, sorteren, schrappen en uitbalanceren zijn er twaalf tracks overgebleven. Met hun powers combined vormen ze 100% KLAMPF. Met een ‘F’ erachter voor het echte über-Duitse electro-gefühl.
Tijdens het selectieproces heb ik even met het idee gespeeld om er een 25-cd box van te maken. Er zijn wereldwijd duizenden tracks gemaakt die onder KLAMP vallen. Per definitie zijn dat dus allemaal geniale nummers, en een plaatsje op deze verzamelaar waardig. Omdat ik niet meteen na de openbaring van het genre een inflatie wil veroorzaken heb ik daar maar vanaf gezien.
Uiteindelijk acht ik dit twaalftal het best in staat om de ziel van KLAMP over te brengen.
DJ Indiecredible presents: 100% KLAMPF is de komende zeven dagen te downloaden via hier. Het zipje is een kleine 70 MB.
Tot slot nog een kleine boodschap aan de artiesten op deze mixtape. Je nummer staat hierop omdat ik het tof vind, en graag aan de buitenwereld wil laten horen. In dit geval de circa tien mensen die de moeite gaan nemen om hem te downloaden. Maar ik respecteer het natuurlijk als je liever niet zo op het internet geslingerd wordt. Mocht je dus toch bezwaar hebben tegen het gebruik van je artistieke eigendom, stuur me een mailtje via het adres dat je hier kunt vinden en dan haal ik hem eraf. Even goede vrienden, wat mij betreft.
Als voorafje voor de langverwachte DJ Indiecredible-mixtape 100% KLAMPF bij deze een nieuw nummer dat daarop niet misstaan zou hebben, als de kwaliteit daarvan niet zo extreem hoog was geweest. Toch mogen we deze single van Clipse en Kanye West met recht onder de noemer KLAMP scharen. Waarover dus later meer.
Thijs Zilverberg 