Ik kwam er gisteren achter dat ik door te wonen in Amsterdam al één wens van mijn bucketlist kan afstrepen. Bijkomend voordeel is Paradiso op tien minuten fietsen. Een kleine opoffering voor een lateavondconcert van de Fruit Bats, misschien wel het meest typische bandje voor Sub Pop in de jaren ’00. Fruit Bats is het project van singer/songwriter Eric Johnson, ooit jarenlang de fifth Beatle van The Shins, inmiddels zelfs vast lid.
Ik noem mezelf niet snel fan van een band, maar Johnson en zijn vier vrienden hebben het wel mooi geschopt tot een van de nog geen honderd artiesten met het predicaat ‘vind ik leuk’ op mijn Facebook. Mijn verbazing groeit dan ook met elk nummer dat ze spelen. Ik herken er over de hele avond welgeteld geen één. Het is dat de stem van de zanger redelijk herkenbaar is, anders had ik gedacht dat ik bij de verkeerde band stond te kijken. Trouwens, het was Marillion dat tegelijkertijd in de grote zaal stond te spelen, en uit het feit dat mijn oren nog niet bloedden kon ik die optie al wegstrepen.
Hoe dan ook, het is onmogelijk om over dit weinig memorabele concert mijn tweede duizend-plus-woorden-tellend verslag van de nog maar net begonnen week te tikken. Maar omdat ik de band een warm hart toe draag heb ik nog dit tekstje eruit geperst. Al is het alleen maar om de volgende heartsong met mijn publiek te delen. Iets wat Eric Johnson gisteren vergat met het zijne.
Thijs Zilverberg 