De TMF Awards 2011, of hoe ik voor het eerst zestien was

De penetrante mix van Axe Africa, Impulse en Marlboro Light went snel. Een groep meisjes hangt kotsend boven het IJ. Naast hen een halflege fles prikwijn voor beginners. En dan moet het allemaal nog beginnen. Het belooft een prachtige avond te worden.

Veel mensen met twijfelachtige muzieksmaak brengen pinkstermaandag door in Landgraaf. Wij staan op het Javaeiland, wat op zich een pleonasme is, in de rij voor de TMF Awards. We zijn hier uiteraard gratis. Niet dat de ticketprijs van 16 euro een financiële drempel zou zijn, maar wel een morele.

Mijn zusje scout hier modellen, want die zit tegenwoordig in die wereld. Ze wordt driemaal daags gebeld door Kim Feenstra, die ik zelfs ken, en krijgt kaartjes voor evenementen als deze. Verder zijn aanwezig zusjes vriendinnetje Thaïsia en mijn gelegenheidsdate Imke, die ik voor haar last minute opoffering zelfs als mijn rots in de branding zou willen omschrijven, ware het niet dat die term met Leo Blokhuis kan worden geassocieerd, en dat doe je je vrienden gewoon niet aan.

De pubers om ons heen hebben duidelijk nog geen idee van rij-etiquette. Niemand komt op het idee om als een gek tegen degene voor hem of vooral haar op te rijden. Al snel staan we binnen, zonder gefouilleerd te worden. Had ik nu maar die Breezers meegesmokkeld. De deo-melange waart ook hier rond. Er blijkt niet alleen een gigantisch hoofdpodium te zijn, maar een heus festivalterrein met kraampjes en zelfs een klein beetje gras. Zelf was ik op mijn zestiende al een elitaire snob, dus is dit deel van jong zijn aan me voorbij gegaan. Hoewel ik me wel heel oud voel tussen al die kinderen, kijk ik wel heel erg uit naar de gelegenheid om die verloren jeugd in te halen.

We lopen meteen door naar de achterste tent. Daar is Michael Mendoza, de man van Kim Feenstra, begonnen met plaatjes draaien. Niet veel anderen komen op hetzelfde idee als wij. De aanblik is een sneue, een dj op een imposant podium in een ruime tent met daarin een bakvis of dertig die tegen de reling hangt. Het wordt alleen maar sneuer als een rode Coca Cola-brigade wordt opgetrommeld om de sfeer erin te brengen door petjes en zonnebrillen uit te delen.

Door dus naar Go Back To The Zoo, de eerste band op het hoofdpodium die enthousiast wordt aangekondigd door presentatrice, sorry, host Veronica. Ze starten met een intro van oerwoudgeluiden, wat natuurlijk hilarisch is gezien de bandnaam. Als ze hun eerste noten willen produceren slopen ze gelijk de geluidsinstallatie. Vijf minuten druk heen en weer geren later komt host Veronica terug en kondigt met evenveel enthousiasme als de eerste keer het optreden aan. Weer draaien ze het complete ellenlange intro af, wat bij mij het vermoeden doet rijzen dat de TMF Awards niet live worden uitgezonden. Het optreden is matig, dus we vermaken ons in de buurt van de bar met het bedenken van woordgrapjes zoals Go Back To The Oefenruimte, Go Back To The Zoekende en Go Back To The Zozo. Er waren er meer, maar ik hou mijn lezers graag te vriend. Relatief hoogtepunt is de reactie op reclameliedje ‘Electric‘, waarbij er naast die nare combinatie van deodorant en niet geïnhaleerde sigarettenrook een ‘oh ja!’ over het terrein gonst.

Na Go Back To The Zó 2010 (oké, dat was de allerlaatste) mogen een aantal vaderlandse celebs waaronder Kim Feenstra wat prijzen uitreiken. Dit wordt met een zodanige knulligheid gedaan dat ik me afvraag hoe ze dat bij de uitzending (komende zondag om 12.00 uur, tijdsdruk kennen ze niet bij TMF) ooit gaan verhullen. Terwijl een Lieke van Lexmond nog de envelop moet openen staat Ben Saunders al met een half ontkurkte fles bubbels klaar. Het toeval wil dat zowel Keizer als DJ Chuckie een award mee naar huis mogen nemen, en dat ze allebei daarna voor een kwartiertje optreden staan geboekt. Bij Keizer kan ik eindelijk mijn kennis van de Nederlandse hippop etaleren. Zo herkende ik Negativ. En ken ik twee regels uit ‘Ik Ben Een Baas‘. Chuckie was mwah. We kijken even vooruit in ons programma en zien dat we snel naar het podium met de gedrochtelijke naam Dell Superchart Stage moeten.

Daar staat namelijk Mr. Polska op het punt van beginnen. Hij rapt niet alleen over nieuwe wasmachines kopen voor zijn moeder, ze mag ook op het podium om in het succes van haar zoon te delen. Mooi moment. Verder trek ik de muziek van Polski en de andere Nouveau Riches slecht. Die beatz van Boaz doen me iets te sirene-achtig aan. Dat niet al zijn vriendjes even talentvol zijn ziet Polska zelf ook wel in. Niet iedereen mag dan ook daadwerkelijk een microfoon vasthouden. Wel mogen ze allemaal t-shirts in het publiek gooien. Helaas, geen prijs. Hulde voor de beste man trouwens, omdat hij zichzelf op de programmering heeft getwitterd. Help me herinneren dat ik dat volgend jaar ook doe.

Het dieptepunt van de hele avond komt tijdens de show van Ben Saunders. Niet eens de muziek, al was die net ontvangen prijs voor beste liveact wat veel eer. De veelwinnaar (na één van die Idols-shows nu drie TMF Awards) droeg een jasje zonder rechtermouw, zodat die volgetatoeëerde arm goed zichtbaar was. Dit is misschien wel het meest trieste wat ooit door een manager bedacht is. Het optreden zelf ging niet eens het ene oor in. Hij speelde wel met voltallige band inclusief achtergrondzangeresjes, wat meer uitstraling had dan de mij volledig onbekende Rochelle (schijnbaar ook iets gewonnen) die tijdens een pauze eerder twee covers met een cd’tje mocht meezingen.

Zijn broer Dean stond aansluitend geprogrammeerd op een ander podium, maar wij opteerden voor eten. Want zoals de grap onder programmeurs over het verschil tussen de gebroeders Saunders gaat, alleen de prijs is anders. Imke en ik in de rij voor een broodje falafel, Emma en Thaïsia voor een patatje. Het was een genot om te zien hoe onze bediende zich totaal niks aantrok van de immer uitdijende horde uitgehongerden voor haar kraampje. Ze herschikte rustig de inhoud van de broodjes tot alle komkommertjes op de goede plek lagen. “De democratisering van Libië gaat nog sneller”, klaagde Imke hardop. Ik was de enige in de rij die moest lachen. Ondertussen klonken de eerste noten van de Jeugd van Tegenwoordig vanaf het hoofdpodium. Net één van de weinige acts die ik écht wilde zien. Na een half uur wachten hadden we eindelijk een lauw lapje deeg met saus en spoedden we ons naar voren, om te hergroeperen.

Gelukkig was de setlist van de Jeugd van Tegenwoordig dramatisch. Louter nummers van het laatste album. Wat op zich een goed album is, en ik zal niet vragen om ‘Watskeburt’ of een persoonlijke favoriet, maar ik miste de hitjes. ‘Let’s get Spanish’ telt niet, dat is filler met een videoclip. Het optreden was dus nogal verplichte kost, en je kan het ze niet eens kwalijk nemen gezien de setting. De patatliefhebbers die wij al niet zagen op ons vaste rendezvous-punt schuin voor het podium bleken nog langer te hebben moeten wachten, en misten bijna het hele concert.

Het absolute hoogtepunt kwam tijdens het optreden van Don Diablo. Ik heb van de muziek weinig meegekregen, maar ik zag wel de enige echte bekende onbekende Adje langslopen. Ik voel me altijd een beetje verwant met de Amsterdamse rapper. Want ik weet ook van een echte studio in mijn woning. En mensen vragen mij ook altijd wanneer ik weer met gangstershit kom. En hij rapt over zijn eerste singeltje van Luniz, en mijn eerste singeltje wordt een cover van Luniz.

En ach, je bent maar één keer op de TMF Awards (tenzij mijn twitter-offensief slaagt), dus waarom ook niet gelijk met hem op de foto. Volgens dienstdoende fotograaf Imke moet ze ‘het halve veld over’, maar dat geeft me wel de tijd om mijn beste ijsbreker ooit te bedenken. “Adje, ik ben je allerblankste fan, mag ik met je op de foto?” Hij lachen, ik shinen, het resultaat staat hieronder. Pas bij thuiskomst kwam ik erachter dat hij een superstraat Sloddervos-gangsign maakt. Daar ben ik dus sindsdien op aan het oefenen. Ik heb trouwens ook vrienden die dachten dat ik die Napoleon Dynamite lookalike naast Paul de Leeuw bedoelde.

Het eerste optreden dat boven de dertig minuten uitkomt is dat van Kane. Ik wist ook niet dat ze nog bestonden. Ooit zochten ze voor het enige memorabele moment in zowel hun eigen carrière als de historie van de TMF Awards door het inzetten van een waterval tijdens ‘Rain Down on Me‘. Die spelen ze wel, maar dan zonder waterspektakel. En dan blijft er weinig over. Er zit ook een nummer tussen dat klinkt als een vijf minuten durende soundcheck, wat op zich wel innovatief te noemen is. Verder is het precies wat je van een optreden van Kane verwacht. Die stem blijft een naar geluid. Die songs blijven matig. Ze kunnen wel met publiek omgaan. Ze trekken zelfs vijf minuten uit om vier fans het podium op te trekken, een niet ingeplugde gitaar om te hangen en twintig seconden mee te laten spelen.

Nee, dan de Partysquad en hun oneindige rijtje aan vrienden. Een show met een hogere hit-dichtheid maak ik niet snel meer mee. De Opposites doen ‘Dom, Lomp & Famous‘, en een Thijs die zo hard uit zijn dak gaat maakt de wereld niet snel meer mee. Sef doet ‘De Leven‘, wat volkomen ongeschikt is voor een festival, maar wel een geweldig nummer. Zachte G Gers krijgt ook een momentje voor die wel heel zwakke single die volgens Imke van Kinderen voor Kinderen is gejat. Emma wijst me erop dat die woordgrap met ‘zachte G’ alleen fonetisch werkt, maar ze onderschat het intellect van mijn lezers. En mijn held van de dag Adje gaat hard en lekker. Het einde hebben we niet afgewacht. Je moet er niet aan denken dat je tegelijkertijd met al die koters terug naar de provincie reist.

Na afloop schaamde ik me bijna voor de intensiteit waarmee ik van deze avond heb genoten. Zelfs Kane kijken tussen kinderen die ten tijde van hun eerste cd nog niet eens op de basisschool zaten is uit sociologisch oogpunt interessant. Een kleine domper op de festivalvreugde was dat de ultieme weer-even-zestien-zijn-ervaring werd gedwarsboomd doordat tegen de laatste ronde de Flügels al op waren. Maar misschien was dat maar beter ook. Onze smaakpapillen zijn inmiddels ook volwassen geworden.

Foto’s dus door mijn homie Imke.