Een Brainpower-lookalike op sneakers die ooit wit zullen zijn geweest zet tien kartonnen bekertjes op een Vox-versterker. Deze roadie ziet er totaal niet uit alsof ‘ie bij de band hoort, bedenk ik me. Het zal het ronde brilletje zijn. Een schandalig vooroordeel, zeker gezien ik zelf een aantal jaar geleden ook rondliep met zo’n montuur. Een onterecht vooroordeel ook, wanneer hij een gitaar omhangt en de microfoonstandaard op mondhoogte instelt gaat het er toch op te lijken dat hij erbij hoort. Als hij begint te zingen ben ik overtuigd van mijn ongelijk: Brainpower blijkt de zanger van Motorama.
Voor dit concert in het bovenzaaltje van Paradiso heb ik nog nooit een noot van ze gehoord. De band is me van tevoren aangekondigd als de Russische Interpol, een omschrijving waarbij ik alleen maar kan denken aan de KGB. De projecties van een rustgevende vogelvlucht over heuvelachtige bossen werken die connotatie weg. De eerste schelle tonen van de leadgitaar over de Tindersticks-diepe zang van Brainpower klinken veelbelovend. Bovendien, de bassist is een bassiste, wat vrijwel altijd een goede zaak is.
Na een paar nummers zet Brainpower zijn gitaar aan de kant en pakt een van zijn bekertjes. Hij kijkt er even naar, neemt een teug, en gooit het achter het podium. De band valt in met het zoveelste midtempo two-chord-wonder. Hij zet zijn bril af en begint een dans die niet zou misstaan in een videoclip van Thom Yorke. De bassiste wiegt haar pony heen en weer. Het is meer The Cure nog dan Interpol, ook al valt het geluid van de synthesizer bijna weg.
De zanger slaat weer een bekertje achterover. Deze gooit hij in het publiek. Het meisje dat hem vangt reageert met een schriele kreet en armenwapperend gehuppel, alsof het een bruidsboeket is. Brainpower legt onverstoord zijn bril op zijn versterker. Stiekem is het tempo iets opgeschroefd, en daarmee het aantal schijnbaar ongecontroleerde bewegingen. Tig blanke jongens met bril in het publiek doen hun best om de bewegingen op het podium te emuleren.
Voor het eerst verslikt Brainpower zich in zijn moves. Zijn gitaarhals blijft midden in een bridge steken achter de draad van de microfoon. Hij probeert hem nog te redden, maar met een doffe knal valt hij op de vloer. Ik heb een Rus niet zo onhandig een standaard zien omver gooien sinds Gorbatsjov westerse hervormingen doorvoerde onder het mom van perestrojka.
Nog maar weer een bekertje tussen de nummers door. De zanger kijkt er even naar, en pakt dan toch een andere. Hij kondigt brilloos de afsluiter aan. Eighties-inspired indie op midtempo, maar door de stampende drums en lekkere basloopjes met meer energie dan Gazprom. Alsof de toetsenist gepikeerd is dat hij bijna niet te horen is koppelt hij midden in het nummer met het zijn keyboard los. Daarna begint hij het drumstel te ontmantelen. De eerste rijen zijn een horde van hupsende hipsters. Brainpower gooit, nu expres, zijn standaard om. Als het hele podium vol ligt met instrumenten trekken de Russen zich terug backstage.
Ik ben er nog steeds niet achter of Brainpower nu Engels zingt of Russisch. En waar de kartonnen bekertjes voor dienen blijft ook een raadsel, gewikkeld in een mysterie, in een enigma. Wel een zeer goed optreden.
Thijs Zilverberg 